YİTİK OKUL
YİTİK OKUL Haritadan silinmiş, yol tabelası kaldırılmış, adı bile unutturulmaya yüz tutmuş. Akçadağ Köy Enstitüsünün Sevgi Yolunda yürüyorum. Arnavut kaldırım taşları bir bir sökülmüş. Bağrında paslı bir hançer yarası. Attığım her adım içimde uçurumlar açıyor. Gözüme takılan yanmış, yıkılmış binalar.. Çocukluğum ve gençliğimde yaşadığım anılar canlanıyor. O güzel cıvıl cıvıl günler geliyor aklıma. Kalbime bir taş değiyor sanki. Gözlerim doluyor. O günlere geri dönebilsem. Sanki savaşta bombardıman altına alınmış bir enkaz misali okul çeşmesi yüzükoyun yatıyor yeşil çimenler üzerinde. Semasında ay yıldızlı bayrağım dalgalanmıyor ne acı. Seher yelinin savurduğu yaprakların hışırtılarını dinliyorum. Yanmış, kurumuş titreyen ağaçlar ruhumu acıtıyor. Sevgi çiçekleri soluyor yüreğimde, beynimde derin yaralar açıyor . Okulumuzun her köşesinde binbir anı saklı. Bir bahar yağmuru çiseliyor. Sahipsiz okulu...