Fikri Demirtaş

                                                           AKE 1949 mezunu Ali Doğan  Arşivi 1948 yılı Şubat ayının 21'i saat 21: 30... Dışarıda şiddetli bir rüzgâr esiyor, bina köşelerinde ıslık çalıyor... Işıklar birdenbire söndü. "Akçadağ Köy Enstitüsü’nde kış çok sert geçiyordu. Kış, kış değil sanki bir afetti. Kar günlerce yağdı. Yağan karları geceleri Beydağ’ından kalkan rüzgârlar oradan oraya savurarak köşe bucak doldurmuş, her tarafı beyaza dönüştürmüştü. Sonra öyle bir ayaz oldu ki etraftaki her şey donmaya başladı. Buza dönüşüp okulun çatılarında, lojmanlarında, Karapınar köyünün damlarında, sokaklarında yollarda serilip kaldı. Ağaçların dalları buzdan bir kabukla örtülmüş kaskatı kesilmişti.                                                               AKE  Çeşme (Mimar  İhsan Yapanar ) Köy Enstitüsü mimarı İhsan Yapanar’ın mimari izlerini taşıyan okul kooperatifinin önündeki çeşme de donmuştu. Uğuldayarak inleyen rüzgârın iliklerine kadar

Akçadağ Köy Enstitüsü Yerleşkesi  Dron Fotoğraf : Oğuzhan Demirtaş,          Köy Enstitüleri, 1940'lı yıllarda kısa ömürleri boyunca halk tarafından tutulan, herkesçe tanınan bir değer  kazandı, Ancak beraberinde birçok tartışmayı da getirdi.  Bu kurumlar hâlâ da tartışılmaktadır. Bu tartışmalardan biri, enstitülerin benzersiz okul kültürüne odaklanmaktadır. Geleneksel okullardan ayrılan bu kültürel iklim, enstitünün örgütsel yapısı, çevresel faktörler, "iş eğitimi" ve imece uygulamalarının yanı sıra enstitü topluluğunun etkileriyle şekillenmiştir. Bu unsurlar, Köy Enstitüleri'nin eğitim ortamını diğer okullardan farklı kılan önemli faktörler olarak öne çıkar. Atatürk Cumhuriyetinin  yüz akı , UNESCO'nun tüm gelişmekte olan ülkelere örnek eğitim modeli olarak gösterdiği , bize özgü ve eşsiz anlatım olan Köy  enstitülerinin kurucularından , Türk eğitim bilimci, köy enstitülerinin mimarı ve dönemin İlköğretim Genel Müdürü   İsmail  Hakkı Tonguç