SARIKAMIŞ’IN BEYAZ ANITLARI

            Sarıkamış Heykeller 

Fotoğraf alıntı

22 Aralık 1914…

Tarih, bu defa kanla, karla ve gözyaşıyla yazıldı.

Sarıkamış, yalnızca bir coğrafyanın değil;

Bir destanın, bir fedakârlığın, bir milletin onur mücadelesinin adı oldu.

Enver Paşa’nın hayali büyüktü:

Düşman topraklarına zaferle girip tarihe altın harflerle adını kazımak...

Ama kader, bu kahramanların alnına başka bir destan yazmayı seçmişti.

Anadolu’nun köylerinden, Yemen’in kızgın çöllerinden gelen Mehmetçikler,

Derelerden, tepelerden, dağlardan geçtiler.

Kimisinin sırtında ince yazlık elbiseler,

Kimisinin ayaklarında yırtık çarıklar...

Silahlarını omuzlayıp, dudaklarında tekbirle,

Kar, tipi, boran demeden ilerlediler.

Her adım, vatan toprağına duyulan aşkın ve inancın bir yansımasıydı.

Ama Allahuekber Dağları,

Bu kutsal yürüyüşe kucak açmadı.

Karakış, Rus'dan daha acımasız çıktı.

Açlık, soğuk, tipi, insanın iliklerine kadar işledi.

On binlerce Mehmetçik, şehadet şerbetini orada içti.

Soğanlı Dağları’nda,

Yer ve gök bembeyaz bir kefene büründü.

Sıfırın altında kırk derece soğukta,

Bir gece ansızın yitip gittiler,

Kara toprağa değil,

Beyaz karın bağrına düştü o körpecik bedenler.

Her biri kardan birer heykel oldu.

Her biri vatan toprağına dikilmiş birer beyaz anıt.

Kar altına uzanan şehitler,

Ordunun sessiz işaret taşları gibi yollara dizildi.

Her taş, her ağaç,

şehitlerin fısıltılarını saklar.

Sırt sırta vermişler, sanki birbirlerini ısıtmaya çalışır gibi.

Kimi oturmuş, düşünceli, kimi çömelmiş, dua edercesine.

Kimi elinde ay yıldızlı bayrak

Ama hepsi dimdik,

Hepsi kararlılıkla,

Bayrak uğruna, vatan uğruna,

Şehadete yürümüştü.

O gün orada,

Sarıkamış’ın Allahueber Dağları’nda

Kardan heykeller dikildi gökyüzüne.

Bu heykeller,

Şehitlerimizin sonsuzluğa uzanan anıtları oldu.

Beyaz kefenlere sarılıp, ebedi uykularına daldılar.

Sarıkamış Türk tarihin en acı ,en kara sayfasıdır.

Şehitlerin Dilinden Sarıkamış;

Fotoğraf alıntı

Ve şimdi bu beyaz örtünün altında,

Soğuk beni üşütmez artık.

Yüreğim sıcacık; çünkü vatan aşkı,

Her damla kanımla ısıttı bu toprağı.

Belki bir daha uyanmayacağım,

Gözlerim gün doğumunu göremeyecek,

Ama bil ki, ezanlar yükselecek göklere,

Bayrağım o mavi göklerde dalgalanacak.

Biz burada düşerken,

Her adımda vatana bir mühür bastık.

Her nefesimizde "vatan" dedik,

Her düşüşümüz zaferin harcı oldu.

Ne kar, ne fırtına, ne soğuk…

Hiçbiri bizi yıldıramadı!

Ölüm, bizim için bir vuslattı,

Bayrağın gölgesinde, ezan sesinde ebediyete yürüdük.

Unutma ey vatan,

Bu topraklar bizim son hediyemizdir sana.

Biz uyusak da bir daha uyanmamak üzere,

Sen hep uyanık ol;

Adımızı karın sessizliğinde duy,

Kanımızı bayrağının renginde gör.

Fikri Demirtaş, 

 Malatya, 22Aralık 2024

Fotoğraflar alıntı

      Kars - Sarıkamış