Fikri Demirtaş

Rüzgâra Savrulan Kırık Aşk Uyanır uyanmaz, şafak sökmeden sen geliyorsun aklıma. Pencereye vuran solgun ışıkta, bahçedeki gülün kokusunda. Yanımda olmasan da, özlemin hep bende kalacak. Yanarken içimde hasretin, sana dair suskunluğu öğrendim. Kimseler bilmeyecek o sürmeli gözleri, kirpiklerimin perdesine gizlediğim. Yazdığım bütün şiirlerde adın gizli bir sır gibi saklı; bir bir kopan sonbahar yaprakları gibi kelimelerim rüzgârın hüznüne savrulur. Her dizede nefesin, her kelimede kalbinin izleri var. Yürekten bir fısıltı gibi, imkânsızlığın sınırında sevdim seni; kavuşmadan sevenlerin acısını bıraktın yüreğime. Geriye yalnızca yanık bir aşkın külü kaldı. Bizimki… hayatın tamamlayamadığı, yüreğin unutamadığı kırık bir sevda hikâyesi. Fikri Demirtaş  Malatya, bir sonbahar gezisi Kasım — 2025

        Gündüzbeyden Derme Vadisine Bakış Fotoğraf: Mahmut Orhan Alkaya Bir Mevsim Değil, Kalpte Hiç Bitmeyen Özlem Bazı şehirler mevsimleri yaşar; bazıları ise o mevsimin bizzat kendisi olur. Malatya da öyledir. Sonbahar buraya geldiğinde yalnızca ağaçlar sararmaz; insanın içi, hafızası ve çocukluğu da renk değiştirir. Çünkü bu kadim topraklarda esen her rüzgâr, düşen her yaprak ve su başlarından gelen her ses, geçmişten bugüne taşınan bir hatıra gibidir. Sonbahar Malatya’ya sessizce dokunurken ova ve dağlar adeta bir ressamın fırçasından çıkan tabloya dönüşür. Dünya kuru kayısısının büyük bölümünün yetiştiği bu topraklarda, “Hasanbey”, “Kabaaşı”, “Alyanak”, “Hacıhaliloğlu” ve daha nice çeşitten oluşan yaklaşık 9 milyon kayısı ağacı, sarıdan bakıra, bakırdan kızılın en derin tonlarına doğru bir renk şölenine bürünür. Her yaprak, her dal sanki kendi mevsim türküsünü söyler.   Güneşin Altın Yumurtası  Akçadağ Köy Enstitüsü ...

Sensiz Sonbaharlar Güz gülleri soluyor, yine sen varsın aklımın her köşesinde. Sararan yapraklar dökülüyor birer birer, tıpkı umutlarım gibi — solgun ve sessiz. Kayısı ağacının yorgun dalları arasında rüzgâr hüzünlü bir melodi çalıyor. Teninin kokusu düşüyor burnuma, saçlarına sarı, kızıl yıldızlar yağarken gözlerimde aşkın o eski ışıltısı — sanki hâlâ orada. Bir zamanlar, bakışlarımız kaybolurdu gökyüzünün derinliğinde, mavinin en uçsuz bucaksız yerinde. Şimdi tek başımayım. Bahçem sessiz. Ve yüreğim bir kırık ayna gibi dağılıyor; her nefeste adın, bir yangın gibi sarıyor içimi. Ne çok severdik çocuklarımızla gazellerin hışırtısında yürümeyi, yaprakların altında gülüşlerimizi gizlemeyi... Şimdi yüreğimde yankılanan tek şey, senin sesin — her an biraz daha uzak, ama bir o kadar yakın. Bu kaçıncı sonbahar bilmem, sensizliğin rüzgârı yine aynı serinlikte. Gözlerim gökyüzüne açılan pencereler, yağmur yağıyor içime… ve her damlada sen düşüyorsun yeniden. ...

Varsın İmkânsız Olsun Ben aşkı  Gözlerinde öğrendim. Bir bakış, bir sessizlik… hepsi sendi. Uzaktan sevdim seni, yüreğimin sığındığı en ılık yerden. Kavuşmak hiç olmadı, ama seni hep içimde taşıdım. Kara gözlüm, adın geçti mi, rüzgâr bile yavaşlar. Ruhun bir an değdi ruhuma  işte o an, her şey sustu. Zaman geçiyor, insan unutuyor derler, ben unutamam gözlerinde ki derin bakışı Varsın imkânsız olsun aşkımız, Gönlümde gözlerimde sen varsın sevdiğim bir nefes, bir iz, bir yangın gibi. 7 Kasım 2025  Bostanbaşı - Malatya

Sır Sevdam Seni ilk gördüğüm o an, zamanın zincirleri çözüldü sanki; uzun bir hasretten sonra gerçeğe dokunan, kırılgan bir rüyaydın. Gözlerimde birikmiş ne varsa, o düşte can bulmuştu yeniden. İpek ve sırmadan dokunmuş o simsiyah saçların rüzgârla değil, içimdeki bir nefesle dalgalanıyordu. O siyah gözler... iki kayıp yıldız gibi, yüreğime usulca batan tatlı bir hüzün ışığıydı. Seni görmeden önce, dünyam kasvetli bir gölgeden ibaretti. Kuruyan dudaklarıma düşen ilk safir çiğ tanesi oldun; yavaşça solan bir yalnızlığa, kaybettiği son sıcaklığı usulca bağışladın. Gönlümün en ücra, en unutulmuş dehlizine — bir yaz akşamı patlayan iğde çiçeği gibi — teninden sızan o keskin kokuyu, yarım kalmış yakıcı bir bahar yerine bıraktın. Şimdi bu sessizlikte... yine o donmuş zamana, fotoğrafına bakıyorum. O anı hapseden karede gözlerin yine bana acıtarak bakıyor gibi. Her geçen an hasretim dağ oluyor, yüreğim sensizliğin buzdan rüzgârında savrulan yaprak misali titriyor. Sen benim sonsuz...

Derme’nin İzinde: Malatya’nın Hayat Suyuna Yolculuk Bir kentin hafızasında, suyun ve insanın direncine tanıklık… Gökyüzü gri bir hüzünle örtülmüştü o sabah. 30 Temmuz 2025…Yol arkadaşım, İstanbul’dan gelen Malatyalı fotoğrafçı  Tahsin Aydoğmuş’la birlikte, 6 Şubat 2023 depreminin zamanı durdurduğu topraklara doğru yola çıkıyorduk. Rotamız: Malatya’nın kadim yerleşimi Çırmıktı, yani bugünkü adıyla Yeşilyurt.   Yeşilyurt İnönü mah. Bizim Site Malatya, depremden sonra hem yaralarını sarıyor hem de suyuyla yeniden var olmaya çalışıyordu. Her damla, hem hayatın hem de umudun yeniden filizlenişiydi. Sabahın ilk ışıklarıyla birlikte Derme Çayı boyunca uzanan patikaya adım attık. Elimizde kamera, yüreğimizde merak; suyun sesine, toprağın kokusuna, insanların direncine tanıklık etmek için yoldaydık.   Yeşilyurt  Yeşilyurt’ta vardığımızda, depremin en derin yüzüyle karşılaştık. Felaketin üzerinden üç yıl geçmişti ama izleri hâlâ tazeydi. Kim...