Sensiz Sonbaharlar

Sensiz Sonbaharlar

Güz gülleri soluyor,

yine sen varsın aklımın her köşesinde.

Sararan yapraklar dökülüyor birer birer,

tıpkı umutlarım gibi — solgun ve sessiz.

Kayısı ağacının yorgun dalları arasında

rüzgâr hüzünlü bir melodi çalıyor.

Teninin kokusu düşüyor burnuma,

saçlarına sarı, kızıl yıldızlar yağarken

gözlerimde aşkın o eski ışıltısı —

sanki hâlâ orada.

Bir zamanlar,

bakışlarımız kaybolurdu gökyüzünün derinliğinde,

mavinin en uçsuz bucaksız yerinde.

Şimdi tek başımayım.

Bahçem sessiz.

Ve yüreğim bir kırık ayna gibi dağılıyor;

her nefeste adın, bir yangın gibi sarıyor içimi.

Ne çok severdik çocuklarımızla

gazellerin hışırtısında yürümeyi,

yaprakların altında gülüşlerimizi gizlemeyi...

Şimdi yüreğimde yankılanan tek şey,

senin sesin —

her an biraz daha uzak,

ama bir o kadar yakın.

Bu kaçıncı sonbahar bilmem,

sensizliğin rüzgârı yine aynı serinlikte.

Gözlerim gökyüzüne açılan pencereler,

yağmur yağıyor içime…

ve her damlada sen düşüyorsun yeniden.