Rüzgâra Savrulan Kırık Aşk

Rüzgâra Savrulan Kırık Aşk

Uyanır uyanmaz, şafak sökmeden

sen geliyorsun aklıma.

Pencereye vuran solgun ışıkta,

bahçedeki gülün kokusunda.

Yanımda olmasan da,

özlemin hep bende kalacak.

Yanarken içimde hasretin,

sana dair suskunluğu öğrendim.

Kimseler bilmeyecek o sürmeli gözleri,

kirpiklerimin perdesine gizlediğim.

Yazdığım bütün şiirlerde

adın gizli bir sır gibi saklı;

bir bir kopan sonbahar yaprakları gibi

kelimelerim rüzgârın hüznüne savrulur.

Her dizede nefesin,

her kelimede kalbinin izleri var.

Yürekten bir fısıltı gibi,

imkânsızlığın sınırında sevdim seni;

kavuşmadan sevenlerin acısını

bıraktın yüreğime.

Geriye yalnızca

yanık bir aşkın külü kaldı.

Bizimki…

hayatın tamamlayamadığı,

yüreğin unutamadığı

kırık bir sevda hikâyesi.

Malatya, bir sonbahar akşamı

Kasım — 2025