Sır Sevdam

Sır Sevdam

Seni ilk gördüğüm o an,

zamanın zincirleri çözüldü sanki;

uzun bir hasretten sonra

gerçeğe dokunan, kırılgan bir rüyaydın.

Gözlerimde birikmiş ne varsa,

o düşte can bulmuştu yeniden.

İpek ve sırmadan dokunmuş o simsiyah saçların

rüzgârla değil,

içimdeki bir nefesle dalgalanıyordu.

O siyah gözler... iki kayıp yıldız gibi,

yüreğime usulca batan

tatlı bir hüzün ışığıydı.

Seni görmeden önce,

dünyam kasvetli bir gölgeden ibaretti.

Kuruyan dudaklarıma düşen

ilk safir çiğ tanesi oldun;

yavaşça solan bir yalnızlığa,

kaybettiği son sıcaklığı

usulca bağışladın.

Gönlümün en ücra,

en unutulmuş dehlizine —

bir yaz akşamı patlayan iğde çiçeği gibi —

teninden sızan o keskin kokuyu,

yarım kalmış yakıcı bir bahar yerine bıraktın.

Şimdi bu sessizlikte...

yine o donmuş zamana,

fotoğrafına bakıyorum.

O anı hapseden karede

gözlerin yine bana

acıtarak bakıyor gibi.

Her geçen an hasretim dağ oluyor,

yüreğim sensizliğin

buzdan rüzgârında

savrulan yaprak misali titriyor.

Sen benim sonsuz sır sevdamsın;

dokunmadan, kavuşmadan yanmayı öğrendiğim,

sadece kalbimin kuytusunda yanan

yasaklı bir alev.

Keşke özlediğim her an,

adını kalbimden değil,

teninden okuyabilsem.