Malatya'nın Beyaz Rüyaları

Gökyüzünden usulca dökülen beyaz kelebekler,

Sessizlikle sarar yeryüzünü; sükûnet bir pelerin gibi iner.

Sanki bir ressamın mahir fırçası dokunmuş gibi

Her köşe, her bucak bir sanat eseri olmuştur.

Dağlar, ovalar, bağlar ve bahçeler,

Bir düğün elbisesine bürünür, incelikle işlenir her yer.

Sokaklar sessiz, evler huzurlu,

Karın beyaz örtüsü altında dünyanın derdini saklar bir kuytu

Üşür ellerimiz, titrer ince parmaklarımız,

Yüzlerimiz solgun bir kar tanesi ama yüreklerimiz bir soba gibi sımsıcak.

Ağaran saçlarıma düşer karlar 

Bir pencere açar, çocukluğumun masum günlerinden 

Ah o eski günler…

Gökyüzündeki bulutlara binip uçmak isterim,

Karda kayan çocukluğumu ararım adım adım,

Koşar gibi, gülüşlerimde erir zaman.

Havada dans eden her bir kar tanesi,

Adeta görünmez bir melodi fısıldar kulaklarıma 

Her melodi yüreğimde yankılanır,

Gökyüzünden gelen bir şarkı ruhuma dokunur.

Her kar tanesi yeryüzüne inerken,

Farklı bir hikâye fısıldar 

Bir tanesi gençliğimi,

Bir diğeri yaşanmışlıkları getirir hatırıma 

Ben de küçülürüm bir kar tanesi gibi,

Varoluşun anlamını sorgularım içimde derin derin.

Eriyen yok olan her tanecik,

Bana hayatın geçiciliğini hatırlatır.

Ve bu beyaz güzellik, yaşam ile ölümün,

Başlangıç ve sonun ince çizgisinde,

Ama yine de bir umut gizler, her eriyen tanede.

Kirpiklerime değen kar taneleri,

Gözlerin gibi büyüler beni çavreşa min,

O kara gözlerin ki, bir ceylan kadar narin,

Sevdan bir okyanus kadar derin.

Kar yağdıkça hatırlarım gözlerini,

Beyaz örtüde kaybolur suretin,

Ama bir nefes gibi hep yanımda,

Kalbimde saklı kalırsın, bir rüyanın sıcaklığında 

Kar taneleri bir bir eriyip yok olurken,

Sonsuz bir döngünün hikâyesini yazarlar.

Ve ben, bu beyaz büyünün içinde kaybolurum

Her kar yağışında yeniden canlanrım 

Malatya, 12 Aralık Perşembe