Uzaklardaki Mavi

Uzaklardaki Mavi

Ah sen...

Gül kokulu düşüm,

sürmeli gözlerinle bir bahar uyanmıştı içimde,

yılların suskunluğunda büyüyen

bir tomurcuk gibi.

Şimdi o baharın yerinde

kuytularda saklı bir hasret var,

bir özlem, dilsiz ve derin.

Saçların...

O siyah, dalga dalga orman—

rüzgârı benmişim de haberim yokmuş.

Unutmak diyorum kendime

ama ne mümkün!

Zihnimde hâlâ o saçların

bir gölge gibi salınıyor,

bir zamanlar okşadığım her tel

şimdi yitik bir ezgi gibi.

O kadar içimde ki adın,

nefesimle yan yana,

ama...

bir o kadar da uzak,

yıldızlara dokunmak gibi

nafile.

Yüzün—

gülünce gamzelerinde açan gül bahçesi,

Gözün—

kalbime saplanan ilk kıvılcım,

her bakışta alevlenen, beni yakan o tutkulu ateş.

tenin—

içimi ısıtan bir ilkbahar güneşi,

şimdi soğuk, şimdi erişilmez.

Ey esmerim,

güzelliğin incecik bir dal gibi

sallanıyor kalbimde.

O kalbin...

O uçsuz bucaksız sevgisi

çöle dönmüş ruhuma su gibi.

Şimdi ben

mavi gökten süzülen bir nefes gönderiyorum sana.

Aç pencereni,

belki rüzgârla taşınır içimde kalanlar,

belki kokum, belki bir ezgi...

Bir siluet beliriyor düşlerimde:

bahçede karlar içinde mavi bir elbiseyle yürüyen bir kadın.

Uzak...

Ama her zamanki gibi güzel.

Kumaşında kayboluyor

sana olan mesafem.

Bir bekleyişin rengi o mavi—

çaresiz ve derin.

Bir sevdanın yarası.

Her gece

gözlerimde canlanıyorsun,

bir ceylan gibi ürkek

ve hep uzak.

Kim bilir...

belki bir gün

gözlerinle yeniden kesişir yolum,

belki bir mucize...

Ama şimdi,

şimdi mavi bir hüzün sızıyor içime

senin o dokunulmaz varlığınla.

Ve biz...

iki deniz gibi

aynı rüzgârla savrulmuş,

ama asla birleşememişiz.

  2 5 Nisan 2025, Malatya