Gamzenin Şafağı

Gamzenin Şafağı

Toprak aldı benden en sevdiğim gülü,

Sardı bağrına, tenine toprağın ipeği değdi.

Şimdi bu dikenli dünyada, her adım bir yara,

Yüreğim kanıyor, dinmeyen bir sızı.

Baharın ilk fısıltısı, seher yeliyle usulca,

Yaralı kalbimin kırık tellerine değdi –

Sessizce güller açtı kanayan toprağımızda.

Şafak, alaca karanlığı yırtarken bir nefeste,

Barguzu'da bülbüller senin adını haykırır durur.

Her çığlık, rüzgâra asılı, bir duaya dönüşür:

"Sen... Ey en derin sızım,

ey en büyük arzum, sen!"

Gel ey yâr, sultanım, ey içimdeki kor ateşim,

Sümbül saçların geceye yayılsın, ışık saçsın.

Bir nefes olup süzül bahçeme, can ver toprağıma,

Kaşının hilalinde huzur bulayım,

Gözlerinin denizinde boğulayım,

Aşkınla kavrulayım, küllerimden yeniden dirileyim.

Bu bahar, tazeliğini sunarken cömertçe toprağa,

Nisan yağmurları yıkasın paslı ruhumuzu, arındırsın.

Binbir çiçek boy verdi her yerde, renk renk, mis kokulu,

Lâkin ben sadece "senin" kokuna tutuldum, başka hiç.

Gamzenin o narin gölgesinde açan eşsiz güllerim...

Baharım sensin, gonca gülüm sensin,

Açan her tomurcukta bir parçan var,

Dökülen her yaprakta bitmeyen hikâyemiz.

28 Mayıs 2025

Barguzu- Yeşilyurt/ Malatya