Ceylanım, Seni Uzaktan Sevdim

fotoğraf alıntı

“Ceylanım, seni uzaktan sevdim.”

Gecenin en derin siyahı

gözlerinin sürmesinde saklı.

Bir yıldız gibi kayıp giderken

parlıyor içimde

o büyülü ışıltın.

Gözlerin, geceyi aydınlatan bir ışık gibi.

Gülüşün,

kimselerin çözemediği bir bilmece;

bir şiirin en gizli dizesi,

ruhumda yankılanan

hafif bir fısıltı.

Gülüşün, rüzgârda dans eden yaprakların melodisi gibi.

Teninin kokusu,

bir bahar sabahının ilk nefesi gibi

dokunduğunda içime,

sesin, rüzgârla savrulan yaprak gibi içimde titreşir.

Çölde bile

çiçekler açar.

Tenin, toprağa düşen yağmur damlası kadar taze.

Rüzgarla savrulan saçlarında

gizemli menekşe rüzgarı saklı;

dalgalanışında

ırmakların şarkısını duyarım.

Saçların, rüzgârla yarışan dalgalar gibi.

Dokunmak değil,

sana sarılmak isterim.

Her nefeste

kalbimin atışıyla

sarmak seni.

Avuçlarım, senin sıcaklığını her dokunuşta arıyor.

Ben seni uzaktan sevdim.

Sesini işitmesem de,

elim değmese de tenine,

yüreğime düşen sıcaklıkla varım hâlâ.

Sen benim Ceylanım...

Her şiirim, sana yazılmış bir mektup.

Her dize, senin için açan bir çiçek,

bir gülün açılışı gibi

kalbimin sırrı.

Yalnızca sen çözebilirsin bu gizemi.

Ve ben,

uzaktan bakarken bile

en yakınım sana,

gökyüzündeki en parlak yıldız gibi.

Her duyu, her nefes, her an seninle dolu.

“Ceylanım, seni uzaktan sevdim.”