Malatya’da Sonbahar ve Sen

Malatya’da Sonbahar ve Sen

Yine o mevsim…

Yine o eski hüzün.

Malatya’nın kalbine sessiz bir sızı inmiş.

Rüzgâr, her düşen yaprakla fısıldıyor:

Bu sarı veda, kalbimin göç eden bir kuşu;

her biri, adını usulca anan,

uzaklara sürüklenen bir hatıranın yankısı.

Ah, o geceye karışan siyah saçların…

Üzerine serpilmiş altın sarısı yıldızlar!

Her parıltı, avuçlarımdan süzülen bir duaydı;

kaybolan bir ışık misali, ele avuca sığmaz.

Zamanın incelikle dokuduğu anlardı, hepsi.

Dudaklarında taptaze bir kayısı kokusu —

bir yaz akşamının bitmeyen son nefesiydi sanki.

Tek bir gülüşünle ısınırdı bu yaralı dünya;

şimdi rüzgâr, sesini taşıyan yorgun bir melodi.

Ama hiçbir esinti, hiçbir uğultu

senin o eşsiz boşluğunu dolduramıyor.

O derin, sürmeli gözlerin düşer aklıma;

bir bakışınla bahar şiir olurdu içimde,

bir susuşunla kırağı düşerdi yüreğime.

O gözlerde ateşin hızı, hüznün sonsuzluğu,

hem en saf sevdanın izi,

hem de yokluğunun sessiz, yakıcı kokusu var.

Malatya’da şimdi hüzün kırmızıya çalmış;

yer ve gök alev alev bir rüyaya kesmiş.

Her renk, her gölge seni anlatıyor bu toprağa,

her titrek esinti senden bir sır getiriyor bana.

Ve ben —

savruluyorum bir yaprak gibi sensizliğin girdabında.

Ne zaman ansam seni, adını yazıyor kalbim toprağa.

Rüzgârın en derin diliyle fısıldıyorum, duy diye:

“Yine sonbahar oldu, Sürmeli Ceylanım…

Ama ben, her mevsim, hâlâ sendeyim.”