SUZAN'IM
Fotoğraf : Malatya,1983
Sevgili eşim Suzan'ıma duyduğum derin özlemi ve acıyı kelimelere dökmek, kalbime saplanan o kara günün (2 Mayıs 2016) ağırlığını bir nebze olsun hafifletmek için bu şiiri yazdım. Kanser teşhisi konulduğu andan itibaren yaşadığımız zorlu süreç, umutla bekleyişimiz ve sonunda İstanbul Acıbadem Hastanesi'nde gelen o tarifsiz kayıp... Her bir dize, o günlerin ve sonrasındaki sensizliğin yüreğimdeki yansımasıdır.
SUZAN'IM...
(2 Mayıs 2016, yüreğime kazınan en acı tarih...)
Takvimden kopan o kara yaprak,
elimde paramparça...
Zaman,
kör bir bıçak gibi saplandı yüreğime,
ve sen,
baharla gelip
baharla giden,
en güzel yerinde koptun dalından.
Gözelerinde beslendi bebeler,
bağrında büyüdüler,
ellerinin sıcaklığında uyudular...
Yıllar sonra,
Gonca güllerine kırağı düşünce,
solgun bir ışık düştü yüzüne,
ve sinsice,
usul usul
gövdene kök saldı kanser.
Bir gül solarken nasıl hıçkırırsa,
öyle inledi tenin...
Acıbadem’in soğuk koridorlarında
çığlık çığlığa çırpındı yavruların:
"Annem! Annem!"
İstanbul'un erguvanları bile döktü gözyaşlarını,
gökyüzü mor bir kedere büründü...
Şimdi evimizin duvarları sensiz,
Yuvamızda teninin leylak kokusu geziniyor,
gülüşünün çiçek toplayan gamzeleri
hala kulaklarımda yankılanıyor.
Dudaklarımda, adını fısıldayan bir susuzluk
ve avuçlarımda
seninle dolup taşan bir boşluk var...
Ak düşmüş yorgun saçların,
tutam tutam dökülse de,
o dinmeyen ağrıların içinde bile
ne güzeldin be gülüm!
O nazlı baharın en narin çiçeğiydin...
Nereye gitsem,
adım adım izlerin,
nereye baksam,
bir hatıran...
Susuzluğumun Soğukpınarı...
Ve ben,
bir Mayıs yağmurunda
ellerimle teslim ettim seni toprağa.
Babanın başucunda, sonsuz uykuya,
bir avuç hüzün,
bir avuç dua...
Baharla geldin,
baharla gittin,
ardında
üç gonca gül bıraktın.
Ama ben
her bahar,
gözyaşlarımla sularım güllerini,
belki yeniden açarsın diye,
belki bir gün rüzgar,
sesini fısıldar diye...
Üç gonca gülümün yüzünde ararım seni,
belki bir tebessümlerinde bulurum...
Fotoğraf Galerisi:
Yorumlar
Yorum Gönder